Ingeburgerd!

Hola amigos!

Como estan?! Yo hablo Español todo del dia aqui y por eso yo puedo escribir en Español ahora tambien! Pero por que la mayoria de vosotros no entiende nada de este, yo voy a escribir mas en Holandes!
(Even een vertaling voor de niet Spaans lezende mensen: Hoe gaat het met jullie? Ik praat de hele dag Spaans hier en daarom kan ik jullie nu ook in het Spaans schijven. Maar omdat jullie daar nix van begrijpt, zal ik verder gewoon in het Nederlands schrijven!)

Ondertussen ben ik helemaal ingeburgerd hier! Ik spreek Spaans, ik eet typische Boliviaanse gerechten, heet Renate van Julio (omdat ze mijn eigen achternaam niet uit kunnen spreken!) en ik maak me niet meer druk als er iemand te laat op komt dagen op een afspraak! Wel moet ik nog een beetje leren zo relaxt te werken als de Bolivianen! Ik heb zo veel gewerkt de afgelopen weken dat ik vierkante ogen heb van achter de pc zitten. Gelukkig zit ik wel regelmatig een middagje thuis te werken. Ik heb geen werkplek bij PMSJ omdat het ingenieursbureau waarvoor ik eigenlijk werk (C3B) in Cochabamba zit. Ik sprak meestal af in het hotel waar Carlos zat of hij kwam me ophalen als we naar PMSJ gingen om informatie te halen. Paul is hier ook even voor 3 dagen heen komen vliegen om wat dingen te regelen. Nu zijn ze weer vertrokken naar Cochabamba. Ze komen wel iedere maand een keer terug omdat ze dus ook af en toe aan het irrigatie project hier werken.

Ik ga nu regelmatig samen met Nicandra een vrouw van PMSJ het veld in om boeren, waterverdelers, waterrechters en ingenieurs te interviewen. Daarnaast voorziet zij me van de gegevens die ik nodig heb. Ik heb gegevens van 59205 boeren over hoeveel water ze gebruiken, van welk kanaal ze gebruik maken, wanneer ze het gebruiken enz, enz. Zo veel dat ik door de bomen het bos niet meer zie! En er komt steeds data bij doordat ik interviews hou. Ik ben aan het rekenen geweest of de boeren ook genoeg water gebruiken voor wat de planten nodig hebben. Gelukkig hoeft dat alleen van de gebieden waar de grootste problemen zijn, in Sunchu Wayqo en Santa Ana La Vieja. Maar dat zijn nog ongeveer 250 boeren en dus veel werk! Op 12 augustus komen Carlos en Paul terug en moet ik al ver zijn hiermee omdat we dan een bijeenkomst met boeren en waterrechters hebben. Dan gaan we hun presenteren waarom het nuttig is om het watergebruik aan te passen op dit soort berekeningen. Nu gebruiken de meesten hun water niet efficient, te veel in de natte maanden en te weinig in de droge maanden. Daardoor halen ze dus geen optimale planten groei en productie. Daarnaast kijk ik ook nog naar de verdeling van het water. De ene boer krijgt 2x in de week water, de ander maar eens in de 10 dagen terwijl ze dezelfde hoeveelheid hoeveelheid grond hebben, dezelfde planten verbouwen en dezelfde waterrechten hebben. Dit kan dus niet, en resulteert in conflicten en gaan mensen water stelen van elkaar. Al die gegevens over wie wanneer irrigeert en hoeveel ga ik dus ook nog eens allemaal doorwerken!

In de weekenden vermaak ik me met de Familie Julio en hun 2 honden. De ene heet Tison en die heeft zo´n platte gerimpelde neus dat het lijkt alsof ie kei hard tegen een muur is opgelopen! En de ander heet Garoto (wat ´Man´ betekent in het Portugees) die het leuk vind om hard in je tenen te bijten, ook als je geen schoenen aan hebt! Ik noem hem perro de campesino (hond van de boer) omdat die ook zo ontzettend gemeen kunnen zijn als je hun terrein op loopt! Gelukkig heb ik in Nederland een rabies prik gehaald!. Verder lachen we hier wat af door vader Raky die lekker droog uit de hoek kan komen. Hij vroeg me bijvoorbeeld een keer waarom ik irrigatie ben gaan studeren. Na een heel moeilijk verhaal van mij in het Spaans over dat ik eerst in vlissingen heb gestudeerd en er daar achter kwam dat het sociale gecombineerd met de techniek me toch meer aansprak, zei hij heel droog: ah interessante, pero asi te gusta los campesinos!(ah interessant, maar je houdt dus gewoon van boeren)! Euh... ja...
Sindsdien zegt hij tegen iedereen dat ik een novio de campesino (= boerenvriendje)heb!

Afgelopen weekenden hebben ze me meegenomen voor een fietstochtje naar het San Jacinto stuwmeer (waar het irrigatie water van mijn onderzoek vandaan komt) en zijn we naar plaatsen hier in de buurt geweest zoals het natuur reservaat SAMA en het dorpje San Lorenzo. Afgelopen weekend is klasgenootje Jochum hier ook nog geweest die in Santa Cruz zijn onderzoek doet. We hebben we een Argentijnse markt in de stad bezocht waar ze lekkere Argentijnse wijn, kaas en ham verkopen. Diezelfde kaas heb ik eerder meegenomen uit het plaatsje Oran, net over de grens in Argentinie, waar ik vorige week even 1 dag ben geweest om een stempel te halen voor in mijn paspoort. Je mag hier namelijk maar 30 dagen blijven in Bolivia en dan moet je betalen of het land uit. Sommige mensen hebben geluk en krijgen het wel voor elkaar om een stempel voor 90 dagen te krijgen, maar toen ik mijn paspoort liet zien bij de migratiedienst in Tarija wilden ze daar nix van weten. Toen ik vertelde dat ik hier was om (niet betaald) te werken voor mijn studie, wilden ze me 150 euro laten betalen voor een stempeltje voor 90 dagen! De ambtenaar, een vriend van Raky, was wel zo vriendelijk om bevestigend te knipogen toen ik hem vroeg of ik dan niet beter even de grens met Argentinieo ver kon gaan. Dat is eigenlijk tegen de regels in en zijn secretaresse die mee zat te luisteren mocht dat natuurlijk niet horen. Dus ja ik had niet zo veel keus en besloot maar af te reizen naar Oran voor 25 euro! Wel ging er alleen een bus om 3 uur ´s nachts. Moeder Lila wilde wel met me mee dus dat was wel gezellig. De reis zou 3 uur duren maar een lekke band in het donker verwisselen ging niet zo snel, dus werden het 5 uren! Ook in Oran wilden ze me geen stempel voor 90 dagen geven, hun argument was dat ik zo veel heen en weer heb gereisd van Peru naar Bolivia en weer terug dat ik nu ook vast geen 90 dagen in Bolivia zou blijven! Om niet het risico te lopen dat ze me hier ook een maandsalaris aan geld gingen vragen, zei ik maar nix over dat ik hier ging werken. Na wat shoppen in Oran en een stempel voor 30 dagen gingen we, dit keer met een snelle vaart, weer terug naar Tarija...

Dat was het weer voor vandaag! Zoals ze hier zeggen: chau!