Lente in je bol!

Hola todos!

Alles goed in het verre Nederland?! Het is gek dat het daar nu herfst begint te worden en hier lente! Het wordt steeds warmer en dus ook weer eens tijd om een reisje te maken! Afgelopen weekend ben ik dan ook met Jochum naar de stad Salta in Argentinie geweest. Donderdagmiddag vertrokken we richting het grensplaatsje Bermejo. Een hele overgang van natuur, van de kale geerodeerde bergen van Tarija naar de groene bergen langs de Bermejo rivier! Met een bootje gingen we de grens over naar het plaatsje Oran, waar ik eerder met Lila was geweest. Daar dronken we een paar biertjes en belanden we met 3 maffe argentijnen in een karaoke bar tot 7 uur in de ochtend! En jawel ik heb ook gezongen, One van U2! Ach ja, dat moet je ook een keer mee gemaakt hebben... De volgende dag vervolgde we onze reis naar Salta langs vlakke velden met suikerriet en bananenbomen. Het leek alsof ik weer terug was in Townsville, Australie...

Salta is een grote welvarende stad, vergelijkbaar met steden in Europa. Het was wel even wennen om weinig arme mensen meer te zien met hun eetkraampjes langs de weg. Wel hebben ze op het platteland net zulke huisjes van klei als in Bolivia en Peru en zagen de mensen er ook arm uit. Ik voelde me er best raar en hoe gek het ook klinkt maar ik verlangde weer terug naar Bolivia. Daar is veel meer te zien en te beleven op straat! We wilden ook wat van de natuur zien dus hebben we zondag een tour naar het plaatsje Cafayate gedaan. Het eerste stuk was de tabak streek en later leek de weg een beetje op die van Peru naar Bolivia, met veel gekleurde bergen. Andere stukken leken weer op de Grand en Bryce Canyon in de USA, met grof rood gesteente uitgeslepen door wind en water.

Gister vervolgde Jochum zijn reis door Argentinie en besloot ik eens via het grensplaatsje Villazon terug te gaan naar Tarija. Dat moest een mooie weg langs de kleurrijke bergen van Humahuaca zijn en dat was het ook! In de Lonely Planet stonden alleen geen tijden van bussen naar Tarija en niemand in Salta kon me dat ook vertellen. Ik gok het er op en toen ik in Villazon aankwam bleken ze alleen om 8 uur ´s avonds te gaan. De geasvalteerde weg veranderde in een zandweggetje die langs de bergen liep. Het werd een avontuur zonder veel slaap! Maar gelukkig heb ik nu een stempel voor 90 dagen gekregen! Zonder te betalen, daar deden ze deze keer helemaal niet moeilijk over!

Ik heb weer helemaal energie gekregen door de enorme vrijheidsgevoel van het reizen en gaan en staan waar je wil! Het was leuk om weer wat mensen te ontmoeten en lekker even Engels te kunnen praten, wat kroegen te bezoeken, een BBQ en een biertje te doen met de mensen die ook in het hostal verbleven en ik ben ook maar even naar een chiropractor geweest die weer een paar ruggenwervels op zijn plaats heeft gezet!

Ook de feestjes in Tarija gaan door met de BBQ´s en verjaardagen van de hele familie Julio. En ik ben ook een keer met een nicht van Yamile mee gegaan naar de disco ´gatos y perros´ (katten en honden). Voordat we daar naar toe gingen, hebben we wat glaasjes rum-cola en singani met elkaar gedeeld op de straat. Dat is hier een gewoonte omdat het natuurlijk veel goedkoper is om je eigen drank te kopen dan in een disco. En aangezien iedereen nog bij zijn ouders woont (ja ja totdat hij/zij gaat trouwen!) en het in je ouders huis niet mogelijk is om alleen met je vrienden te zijn, gaat iedereen dus maar naar de straat. Heel leuk alleen niet echt een goeie combinatie drank!

Gelukkig gaat het met mijn onderzoek nu ook iets beter. Ik ben een beetje meer gewend aan de manier van werken hier. Mijn begeleider zegt dat je onmogelijk in 4 maanden tijd een systeem kan veranderen, daar heb je jaren voor nodig. Ook is er nu een nieuwe specialist bij gekomen die naar hetzelfde gaat kijken als ik. Dat is omdat ik natuurlijk maar student ben en over een paar weken al weer weg ga. Ik kan mooi met hem mee rijden om boeren te bezoeken en gegevens met hem vergelijken. Hij heeft ook maar tot het eind van het jaar om uit te zoeken hoe het met de water distributie zit dus hij werkt tenminste niet op de Boliviaanse manier; mañana mañana!

Hasta la pasta! (dat begrijpen ze hier nog steeds niet ;)